Ik voel me net als een bloemetje dat haar kopje boven de grond uitsteekt. Een winter lang veel beweging onder de grond. Dan, met de eerste zonnestralen laat ze voorzichtig haar kleuren zien. Niet te snel, niet te langzaam, in haar eigen tempo komt ze tot bloei.
De klap die alles veranderde
Het is een warme augustusnacht. De ene laatste dag van onze vakantie. Ik lig in bed in ons appartement in Bulgarije. Het is warm. Een opvlieger dient zich aan. Ik gooi het laken van me af. Nog warmer, pfff. Het is druk in mijn hoofd. Mijn gedachten gaan terug naar de afgelopen drie weken. Een vakantie die anders liep dan verwacht. Leuk, maar niet de ontspanning waar ik naar verlangde. Het werk dat thuis weer op me wacht. Ik besluit op te staan. Even mijn gedachten verzetten (’s nachts lijkt alles veel erger 😊) en loop naar de badkamer om wat af te koelen.
In de gang zie ik een fel licht vanuit de woonkamer. Ik moet even schakelen, hoe kan dat nou? Dan zie ik de jongste van mijn lief op de bedbank liggen en kijken op z’n mobiel. Het is drie uur ‘s nachts, dat is niet de bedoeling. Geïrriteerd loop ik op hem af. Wat doe je? Vraag ik hem. Maar de vraag bereikt hem niet. Een glazen deur zit ertussen. In volle vaart loop ik ertegenaan. De glazen deur, waarover ik een paar dagen eerder tegen mijn lief zei: “Daar moeten we iets mee doen, anders loopt er iemand tegenaan.” En ik op hetzelfde moment dacht: niet zeggen Astrid, anders ben jij het. En ik was het.
Daar lig ik dan, om 3:00 uur ‘s nachts op de grond. Duizelig, misselijk. Mijn lief geschrokken van de klap. De jongste die ik hoor roepen: “Er was een mug in de kamer, ik kon niet slapen.” Instinctief weet ik: dit is niet goed. Toch druk ik de volgende dag dit instinctieve weten weg en zeg tegen mezelf: het valt wel mee. Ik heb een eigen bedrijf, ik moet door. Niets is minder waar, het viel niet mee. Een breukje in m’n neus en een hersenschudding met een lang en pittig herstel.
Overgave en verstilling
Een periode volgt van loslaten, overgave, verstillen, naar binnen keren en gewoonweg zijn. Ik beweeg mee met de herfst en de winter. Het donker en het licht in mezelf heb ik aangekeken. Ik ben tot de bodem gegaan en weer opgeklommen.
De glazen deur heeft mij letterlijk stopgezet. De boodschap is helder voor mij. Stoppen met moeten. Stoppen met je best doen. Beweeg mee met de stroom in jezelf. Vertrouw dat het leven je brengt waar je moet zijn. Kies de weg die makkelijk gaat en vaar op je gevoel. Ik grijp de boodschap met beide handen aan en stap met vallen en opstaan in dit avontuur.
Nu zeven maanden verder voel ik de zon op mijn gezicht weer schijnen. Ik voel het borrelen en bruisen van binnen. Ik heb weer zin in het leven. Zin om naar buiten te gaan en nieuwe dingen te ontdekken. Zin om te zien waar het leven mij brengt. Zin om te delen. Vanuit vrijheid, zonder verwachtingen. Gewoon omdat het goed voelt en ik er zin in heb.
En jij?
Herken jij dat? Een moment waarin het leven je stilzette en je een nieuwe richting wees? Deel het hieronder!
